Gospodarka Norweska

Język norweski należy do języków z grupy skandynawskiej germańskich języków. W Norwegii nie ma jednego standardu wymowy języka, a są stosowane różne regionalne odmiany języka na przykład w urzędach, szkołach, polityce czy w mediach. Jednak zawsze jest on na tyle podobny, że używającygo nie mają problemu z komunikacją między sobą.

Tym językiem posługuje się nawet ponad 4,2miliona ludzi.

Około 3,5 miliona z tych mówiących posługuje się bardziej rozpowszechnionym standardem zapisu języka, jakim jest zapis o nazwie Bokmål (język pisany, książkowy). Ogólnie około 80% - 90% mieszkańców tego kraju posługuje się w tym wariancie, bez względu na dialekt.

Drugim,mniej popularnym standardem języka norweskiego jest nynorsk ("nowonorweski", opracowany na podstawie dialektów zachodnionorweskich), używany tylko w południowo - zachodniej częścikraju. Język norweski jest językiem urzędowym w Norwegii i obowiązuje na obszarze całego kraju, jednak małe grupy posługują się nim również w Szwecji, USA i Danii.

Język norweski jest regulowany przez Radę Języka Norweskiego. Jej zadaniami są głównie ochrona praw obywatela do używania tego języka, dążenie do poprawy wiedzy na temat języka, promowanie tolerancji wszystkich używających języka (kwestia różnic spowodowanych różnymi dialektami), oraz ochrona dziedzictwa języka. Postacią istotną w historii języka norweskiego był nauczyciel i poeta Ivar Aasen. Był on przeciwny stosowaniu w Norwegii języka duńskiego, więc po przeprowadzeniu badań postanowił ujednolicić w dużej mierze swój język, tworząc w 1850 roku słownik, a w końcu książkę, zawierającą normę językową, którą nazwał "landsmal". W 1885 roku język duński używany do tej pory w Norwegii został zrównoważony z landsmal, a w latach 1890 - 1930 zaczęła się jego stopniowa ekspansja do szkół i używania w życiu codziennym. Obydwie odmiany języka bokmål i nynorsk są równouprawnione od 1885 roku. Władze Norwegii starały się ujednolicić te dwie odmiany w język o nazwie samnorsk, jednak po protestach zaniechano tych prób.